De spontane genezing van piekeren.
Piekeren is een vertrouwde epidemie. En we lijden er allemaal aan en onder.
In de dagelijkse praktijk van coaching kom ik aan de lopende band mensen tegen die mentaal aan het worstelen zijn. Het misverstand dat piekeren zinvol is en voor oplossingen zorgt is reusachtig, dus ik besteed veel tijd aan het uitleggen waarom je er letterlijk nooit iets aan hebt je zorgen te maken.
Vanmorgen, tijdens een gesprek met iemand die de laatste tijd enorm aan het piekeren is en daar behoorlijk onder gebukt gaat, kwam ik op een analogie die erg verhelderend bleek te zijn.
Ze vertelde me dat ze niet alleen continu naar oplossingen zocht, maar ook altijd wilde weten waar de onrust precies vandaan kwam, en ik legde uit dat beide niet vruchtbaar zijn.
Omdat het om een moeder met een aantal dochters gaat, deed ik dat als volgt.
Zelfhelend vermogen.
Het is eigenlijk totaal niet belangrijk om te weten waarom je voelt wat je voelt, of waarom je zo piekert, als je maar diep van binnen weet dat het tijdelijk is, dat je ongezien in een stevige emotionele bui terecht ben gekomen, en dat de dramatische en overweldigende ervaring niks zegt over de realiteit van je leven, maar alles over je huidige, onrustige staat van denken.
Meer is het niet, en het is dus ook niet nodig om je er krampachtig mee te bemoeien of dwangmatig te zoeken naar een uitweg.
Het is alsof je naast het bed zit van je kind dat griep en hoge koorts heeft, en niets anders hoeft te doen dan haar liefdevol verzorgen en troosten en hooguit een aspirientje geven, omdat je weet dat de natuur haar weer beter zal maken.
Je vertrouwt op de wijsheid van het leven die de ziekte zal overwinnen en je kind sterker maken, je rekent moeiteloos op het zelfhelende vermogen van ons ongelooflijk magische lijf, en je weet dat vertrouwen op een spontane biologische oplossing van het probleem veel belangrijker en logischer is dan weten waaróm ze koorts heeft.
En je hoeft de oplossing ook niet te begrijpen.
Want hóe het precies werkt maakt veel minder uit dan dát het werkt.
Gezond verstand vertelt je wat je moet doen en laten, en je zou nooit iets ondernemen wat genezing tegenwerkt. Dus zou je het ook nooit in je hoofd halen om je zieke dochter uit bed sleuren en continu energieslurpende dingen met haar gaan doen, in de verwachting dat ze er beter van wordt.
Omdat je weet dat een ziek mens gebaat is bij rust.
Geen enkele liefhebbende moeder of vader laat een koortsig kind zijn of haar kamer opruimen of het gras maaien, terwijl het lichaam zwak is en druk bezig met herstellen.
Het is volstrekt logisch dat we geen olie op dit fysieke vuur gooien en het erger maken dan het is, omdat we weten dat de oplossing voor het probleem zich vanzelf aandient als we maar geduld hebben en ons er niet mee bemoeien.
En toch is dit precíes wat we doen als we gebukt gaan onder mentale griep.
Piekeren is een vorm van koortsachtig denken die we inzetten om drukke mentale buien te bezweren. Het is het begin én onderhoud van een neerwaartse spiraal, en precies de verkeerde manier om te dealen met een sombere, verwarrende of angstige bui.
Want de oplossing is eigenlijk heel simpel.
Jezelf ontzien.
Net zoals je je grieperige kind slechts een zo comfortabel mogelijk gevoel geeft en verder weinig hoeft te doen (in de wetenschap dat op de achtergrond haar lichaam hard werkt aan de allerbeste oplossing), kun je jezelf ook ondersteunen als je in een emotionele koortsbui bent beland.
Hoe?
Door rust te zoeken en te nemen, door zacht voor jezelf te zijn, door jezelf even te ontzien en niet te verliezen in allerlei activiteiten, in de wetenschap dat de drukte -en daarmee het ongemak- spontaan zal afnemen.
Hoe drukker je bent en doet, hoe langer de ellende zal duren.
Hoe minder je je ermee bemoeit, hoe sneller de koorts gaat liggen.
En dat geldt dus niet alleen voor fysieke ziekte, maar ook voor zorgen en verdriet en somberheid en andere buien die zich op mentaal niveau afspelen.
Het mechanisme is compleet hetzelfde.
Dus de volgende keer dat je op het punt staat enorm te gaan piekeren, denk en doe dan het volgende:
Blijf als het ware naast het bed zitten van je eigen mentale koorts, doe rustig je ding, maak je niet druk, zoek niet naar oplossingen, en laat de natuur zijn werk doen en gang gaan.
Want die is veel slimmer en machtiger en creatiever dan wij.
Laat de koorts in je kop zakken door even rustig uit te zieken.
Zo bouw je vanzelf aan een emotioneel immuunsysteem dat je sterker en optimistischer en vindingrijker maakt, en voorkomt dat je blijft kwakkelen.
En zo vind je automatisch de antwoorden en oplossingen die je maar niet zag liggen toen je hoofd nog zo onrustig was.
Beterschap!
.
