De unieke pijn van meesterschap.
Laatst vroeg iemand me via Twitter-dm het volgende:
“Mag ik vragen hoe jij zover gekomen bent om tot coach te komen? (Opleiding etc.)”
Dit schreef ik terug, spontaan en vrij slordig:
Ja hoor. 27 jaar verslaafd zijn en depressief en angstig, stoppen met drinken, dood willen, boeken lezen, nog meer boeken lezen, praten met therapeuten, boeken lezen, filmpjes kijken, wandelen met mensen, praten met mensen, nog meer boeken lezen, online cursus doen, boeken lezen, filmpjes kijken, praten met mensen en nog meer praten met mensen, boeken lezen, luisteren naar andere mensen in zaaltjes, praten met mensen, boeken lezen, gecoacht worden, nog meer boeken lezen, praten met mensen, filmpjes maken.
Ik heb een basis van ruim vier jaar obsessief lezen, leren en uitproberen. Honderden mensen gesproken. Beter leren luisteren. Sessies weggeven. Mailen met mensen die erdoorheen zitten. Nog meer lezen. Nog meer sessies weggeven.
Het is een enorm intensief proces van gewoon dóen, elke dag weer, elke dag opnieuw mijn nek uitsteken, blogs schrijven, nog meer boeken lezen, nog meer filmpjes kijken, praten met andere coaches, conferenties en intensives bezoeken, trainingen doen.
En toen begon ik er eindelijk een beetje goed in te worden.
Nu doe ik Supercoach Academy Europe, voor meer verdieping van wat ik al ken en weet en waar ik op vertrouw. Het is niet zomaar een beroep voor mij, maar een roeping, iets waarvoor ik kennelijk al mijn hele leven ben klaargestoomd.
Opleiding is in mijn ogen overigens niet zo relevant. Ik doe SCE omdat ik het geweldig boeiend vind. Coachen leer je in de praktijk. Doen, doen, doen, doen.
Ontmoedigend, zo’n opsomming?
Vast wel, heel begrijpelijk.
Maar vergeet niet dat het een lukrake optelsom is van stappen en stapjes, een reis van jaren, en niet iets wat je in één keer doet of hoeft te doen.
Zelfs ík vond het behoorlijk indrukwekkend om terug te lezen!
Het is een langdurig proces, en vaak zijn de onderdelen ervan zó klein en onbetekenend dat je niet eens ziet dat ze er bij horen, laat staan dat het lijkt alsof je er iets aan hebt.
En heel bevredigend is het meestal ook al niet echt.
Dat maakt het lastig, taai, onoverzichtelijk en vaag.
Dat maakt het vaak genoeg enorm demotiverend.
Dat maakt het soms gruwelijk saai, eentonig en vervelend, maar het is nu eenmaal de enige weg naar waarachtig meesterschap, de enige manier om iets wérkelijk in de vingers te krijgen.
Het moet belangrijker zijn dan alles wat je kunt verzinnen, zowel positief als negatief.
Je hoeft alleen maar diep van binnen te weten dát je het wilt, niet waarom.
Ik ben er na jaren ploeteren en leren steeds meer van overtuigd dat een combinatie van complete toewijding, grenzeloze nieuwsgierigheid en compromisloze integriteit de enige manier is om écht ergens te komen, en talent heeft daar niet eens zo heel erg veel mee te maken.
Als je iets opvallend goed wil beheersen, als je serieus wil uitblinken in wat je doet en daarmee een verschil maken in de wereld (en dat geldt van coaching tot het trimmen van Border Collies), zit er niets anders op dan alles te geven, en elk idee van wannéér je ‘er’ bent los te laten -want dat bestaat niet.
Het proces is vaak zó tergend langzaam en niet eens herkenbaar als proces, en de vorderingen zijn zo enorm marginaal (één stap terug voor je er weer een paar vooruit maakt is vaste prik), dat je het onmogelijk zult redden als je niet heilig gelooft in iets dat groter is dan je kunt overzien, helemáál in tijden van teleurstelling en tegenvallers.
De behoefte om je te ontwikkelen moet groter zijn dan je kunt bevatten, grenzelozer dan je kunt verzinnen, en dat allemaal zonder dat je verwachtingen koestert over de afloop, de duur, en het resultaat.
Want de reis zelf is, zoals de clichés stuk voor stuk beweren, het hele verhaal.
Als dit voor je is weggelegd, zul je een ongekend boeiend leven leiden.
Er is maar weinig zo ongelooflijk prettig en bevredigend als een vaardigheid die zich via jou manifesteert, die vrij kan stromen en creëren omdat jij hebt geleerd uit de weg te gaan met al je mentale bemoeienis, je bezwaren en je gedoe.
Dan wordt ‘flow’ vanzelfsprekend, en toch altijd fris en vervullend.
En dan vergeet je zomaar hoe je daar bent gekomen.
Ik hoop dat je dat ooit mag ervaren.
(Ik coach. Kijk op www.marnix.nl)
.
