Een jaar later.

Brief aan een vrouw die me niet kon geven waar ik naar verlangde

Lieve jij,

Ongeveer een jaar geleden stopte het verhaal over jou en mij vrij abrupt, omdat er een andere hoofdrolspeler was opgestaan. Ik zag het niet aankomen, maar besloot me discreet van het podium terug te trekken en je vanaf dat moment uit de weg te gaan. Gisteren las ik de brief waarin je liefdevol terugblikt op de situatie, en vertelt wat het voor jou betekende en betekent.

Ik heb ‘m vijf of zes keer gelezen. En minimaal vijftig verschillende dingen gedacht.

Wat je schrijft klopt helemaal, zowel qua details als in het grote geheel. Het strijdtoneel van de romantische liefde kent eigenlijk alleen maar tijdelijke winnaars en verliezers. Je wordt verlaten of je verlaat, je verscheurt of wordt verscheurd, je kiest een nieuw pad of wordt eenzaam achtergelaten op het oude. Same old same old.

Zo gaan die dingen.

Natuurlijk begon het destijds zonder ambitie, toen ik je ontmoette vlak nadat je woest en onverwacht uit de schijnbaar solide carrousel van je relatie was geslingerd. Natuurlijk stemde ik gretig in toen je voorstelde niets te verwachten en maar te kijken hoe het tussen ons liep. Vanuit dat idee was nog alles mogelijk, redeneerde ik optimistisch, en dat is ook gebleken.

Alleen niet precies zoals ik vurig hoopte. Om het mild uit te drukken.

Ik verwijt je niks, in elk geval niks dat te maken heeft met hoe het gelopen is tussen ons (en de rest trouwens ook niet meer, nu ik er even bij stilsta).

Niemand bepaalt op wie hij of zij verliefd wordt, en of een voorzichtige kennismaking uitgroeit tot een min of meer officieel en solide verwantschap. Niemand verzint hoe diep het uiteindelijk gaat, hoeveel impact het heeft, en wat dat betekent voor de edelfiguranten die hoopten door te breken.

Nadat je vorig jaar was aangesterkt en de lente in zicht kwam, volgde je gewoon je hart, en dat van mij was minder belangrijk. Het is logisch, en ik snap het volkomen. Maar het heeft me inderdaad wel heel veel pijn gedaan. Want of je het nou een relatie noemt of niet, of je het nou luchtig hield of niet: we hadden iets unieks, iets dat me geraakt heeft op plekken die nog nooit geraakt waren. En daar had ik me volledig in verloren.

Het was uiteindelijk mijn eigen verhaal dat het zo ingewikkeld maakte nadat je me had verteld wat er speelde. Het ging puur om mijn hoop en mijn verlangen, om de denkbeeldige gedeelde toekomst die ik in één klap uiteen zag vallen toen je me in dat restaurant liet weten dat je iemand anders had ontmoet. Zoiets kan altijd gebeuren, en uiteraard had je alle recht om je eigen geluk te vinden. Het is je gegund, dat meen ik.

Maar je hebt die avond mijn hart niet gebroken: niemand heeft ooit het vermogen zoiets bij een ander te doen. Het zijn altijd je eigen verhalen die je in de problemen brengen en overladen met verdriet, het zijn je eigen verwachtingen, die misschien wel heel naïeve ideeën over hoe het volgens jou zou moeten lopen. En toen, aan tafel, bleek simpelweg dat mijn scenario niet klopte, en de pijn die volgde was die van een gebarsten droom.

Gelukkig blijkt zelfs dát denkbeeldig. Want op een dag besef je dat iets je niet gebroken heeft, maar juist geheeld. En daarvoor wil ik je danken.

Het ga je goed.

Alle liefs,

Marnix

.