Hoi Lianne, dank voor je berichtje. Het gaat natuurlijk allemaal helemaal niet over mijn gedichtjes of fabels of andere teksten; op de een of andere manier ben ik iemand geworden waarvan je houdt, of die je haat. En dat laatste is de afgelopen weken duidelijk en in alle openheid toegenomen.

Ik kan daar verder weinig aan doen, en het maakt me ook niet uit. Ik weet hoe de menselijke ervaring werkt: als je eenmaal een specifiek idee hebt over iets of iemand, is dat hoe je ernaar kijkt. Dan krijg je keurig de bevestiging van je bevooroordeeldheid, en pik je alleen maar op wat past bij je ideeën.

Het grappige/ironische is: hoe relaxter en vriendelijker en liefdevoller ik word, hoe meer mensen over me heen willen kotsen. Alsof het iets is dat kapotgemaakt moet worden. Tegelijkertijd weet ik zeker dat vrijwel iedereen die eraan meedoet mij niet recht in m’n ogen zou kunnen zeggen dat ik een klootzak ben. Zouden ze gewoon niet durven, maar ook niet menen.

Twitter is wat dat betreft nu eenmaal zeer ontmenselijkend: we denken in accounts en profielen en pixels, en vergeten dat er een mens schuilt achter die digitale persona. Tel daarbij op dat we ons graag lekker voelen ten koste van iemand anders, en de lynchmobs staan klaar met hun brandende fakkels.

Ondertussen heb ik een prachtig leven, dus het zal me verder jeuken ;)