Leef.
Hoe enthousiast je ook bent.
Hoe gemotiveerd je ook bent.
Hoe positief je ook bent.
Hoe gedreven je ook bent.
Hoeveel passie je ook hebt.
Hoeveel zin je er ook in hebt.
Er komt altijd een moment dat het weg is, verdwenen, vervaagd, opgelost.
En dan?
En dan niks.
Want er komt ook altijd weer een tijd dat je opnieuw gemotiveerd bent, gedreven, enthousiast en positief.
Zo gaat dat, keer op keer op keer.
Op, en dan weer neer. En weer op.
Over het algemeen gaan wij daar helemaal niet over, en hoe meer we het idee hebben dat wij alles moeten veranderen en uit alle macht manipuleren en krijgen zoals we denken dat het hoort, hoe meer we in de knoop raken.
Want soms werkt het wel, dat gesleur (een beetje), en soms juist totaal niet.
Váák totaal niet.
En dan rekenen we dat onszelf weer aan.
Dan zien we ‘neer’ als het begin van het einde van de wereld.
Dan begint de paniek.
Terwijl het allemaal zo simpel is.
Leef.
Adem in, adem uit.
Leef gracieus of grimmig of gedemotiveerd of bang of op de top van de wereld.
Maak je druk, of juist helemaal niet.
Maar leef.
Het is altijd precies genoeg voor het moment, altijd perfect voor nu.
Op, en neer. En weer op.
Het komt en het gaat.
Maak je niet druk. Of wel.
Want er komt hoe dan ook een moment dat je je uitrekt, om je heen kijkt en denkt ‘Wáár maakte ik me ook alweer zo druk om?’
Echt, het is allemaal tijdelijk.
Allemaal goed.
Leef.
.
