Moeilijk doen als het makkelijk kan.
Het leven is simpel.
Het is zelfs zó simpel, dat we alle tijd en ruimte van de wereld hebben om het heel ingewikkeld te maken.
Dat is het drama van ons bestaan.
Want wat ons aan de top van de voedselketen heeft gebracht, ondermijnt ons net zo hard.
Het analyseren, het voorspellen, het herkauwen.
De verwachtingen en verlangens.
Het constante vergelijken, het terug- én vooruitkijken.
Het meer-meer-meer willen dan wat we hebben, en het minder eisen van wat ons niet bevalt (bijvoorheeld het geluk van anderen).
En letterlijk iedereen heeft er last van, want het is het pièce de résistance van onze evolutie en programmering.
Gemakzucht en angst.
Van tijd tot tijd ontstaan er in mij kritische gedachten over iets waar ik volkomen tevreden mee ben, iets dat vanzelf gaat en helemaal lijkt te kloppen.
Maar omdat ik erover nadenk, begint het een beetje te wringen.
Dat ik graag alleen ben, bijvoorbeeld, dat ik graag op mezelf ben en een beetje sudder in bewustzijn, groeit dan ineens uit tot iets waar ik wat aan moet doen, tot een situatie die ik lijdzaam ben gaan accepteren in plaats van er werk van te maken.
Iets dat helemaal oké voelt schat ik dan ineens heel kritisch in als de weg van de minste weerstand, iets dat ik over-dui-de-lijk onbewust vermijd, en dat ik veel belangrijker zou moeten vinden en zelfs zou moeten veranderen.
‘Je dénkt dat je er oké mee bent, maar dat is alleen maar gemakzucht en angst!’
En dan begint het grote twijfelen.
Is wat ik denk dat het is wel écht wat het is?
Ben ik blij of gewoon lui?
Houd ik mezelf misschien gigantisch voor de gek?
Is het goed of is het gewoon nét goed genoeg om niet verder te willen kijken?
Is het niet júist zo dat als ik weerstand voel, ik daar keihard doorheen moet?
En dat is natuurlijk het lastige: ergens in onze twijfel is altijd wel iets te vinden dat hout snijdt en ons vertrouwen nog verder ondermijnt, iets dat reëel voelt en nodig onderzocht moet worden.
Logisch, ook.
Want er zijn meer dan genoeg voorbeelden te vinden waarin je het niet ziet zitten om bepaalde dingen te doen die evengoed gedaan moeten worden, en dan maakt ‘Er geen zin in hebben’ geen reet uit en is knállen de enige optie.
Er zijn altijd situaties die we het liefst uit de weg gaan waarvan blijkt dat ze eigenlijk enorm meevallen áls we ze eenmaal doen, en onthouden dat het vaak zo werkt kan leerzaam zijn voor de volgende keer. Op zich.
‘Tegenzin is een slechte raadgever’, die sfeer.
‘Niet lullen maar poetsen’, ook zo’n fijne.
Maar we maken een grote fout als we alles standaard platwalsen met de zelfgenoegzame, zware stem van ratio.
Als we vergeten dat we diep van binnen altijd en zonder uitzondering weten wat goed en belangrijk en passend voor ons is, waar we van groeien of wat ons juist totaal verstikt.
En die kennis vinden we niet in ons verstand, in herinneringen, of op Google.
Want het is wijsheid, en wijsheid zit niet in ons hoofd.
Het is het levensgrote verschil tussen intuïtie en intellect (en het mag duidelijk zijn dat we de laatste van die twee tot koning gekroond hebben).
Het is het verschil tussen vanzelfsprekend en volkomen natuurlijk enerzijds, en geconstrueerd en strak beargumenteerd aan de andere kant.
Het verschil tussen een voorzichtig maar gedecideerd duwtje in je rug, en een flipover vol keiharde voors en tegens.
Het enorme verschil tussen moeiteloos, spontaan wéten, en beredeneren.
En op het moment dat je inziet dat er altijd iets is dat ons fluisterzacht duidelijk maakt wat we moeten doen en waarheen we moeten gaan, iets waar we onvoorwaardelijk op kunnen vertrouwen, is het meteen glashelder:
Het leven is simpel.
(Lijkt jouw leven heel complex? Zie je door de problemen de oplossing niet meer? Moet je ook continu van alles van jezelf, is het nooit goed genoeg en leef je met een zweep op je rug die je zelf hanteert? Ik coach mensen en laat ze inzien dat het totaal anders kan. Kijk anders even op www.marnix.nl)
.
