Nooit meer samen met kerst.
Deze kerst zie ik mijn ouders niet, alhoewel ze nog leven.
Oók deze kerst niet, moet ik eigenlijk zeggen, want het is al heel lang niet anders.
De afgelopen zeventien jaar heb ik mijn vader en moeder één keer gezien, en een paar keer gesproken via de telefoon. Voor de rest is er… niks.
Een fundamenteel andere kijk op het leven scheidt dat van ons drieën.
Die ene ontmoeting in de zomer van 2016 was een goedbedoelde poging het weer ‘ns te proberen, en alhoewel het een bijzondere middag opleverde, mislukte de verzoening alsnog. Spijtig.
We kunnen niet samen. Het werkt niet. Het lukt niet om een plek te bereiken waar we ons alledrie goed voelen, en inmiddels heb ik daar vrede mee.
In de ogen van mijn ouders ben ik ondankbaar en egoïstisch, en als ik het goed begrijp verwijten ze me inmiddels min of meer het mislukken van hun leven.
Dat snap ik. Want als ik oprecht zou geloven wat zij allemaal over mij dénken, was ik het vast hartgrondig met ze eens geweest.
Maar mijn kijk op onze geschiedenis is nu eenmaal anders. Mijn beleving strookt niet met hun verhaal. Het grote verschil is dat ik me dat realiseer, en zij niet. En als een van de twee partijen steeds weer terug wil in de tijd en de andere niet, gaat het uiteindelijk mis. Hun versie is absoluut heilig, en wordt dat steeds meer, en in die versie speel ik geen fraaie rol.
Daar is niets meer aan te doen, weet ik inmiddels: het verleden dat mijn ouders zien als ultieme werkelijkheid, belemmert onze toekomst samen. Ergens in de tijd zijn onze wegen zó ver uit elkaar gelopen dat ze elkaar niet meer raken, en ik acht het vrijwel uitgesloten dat het nog gebeurt.
Te veel verschil, te veel oud zeer en teleurstelling, te veel echo van het verleden die door het heden galmt.
Te weinig ruimte voor iets nieuws.
De situatie is al jaren hetzelfde, dus ik weet eigenlijk niet beter.
Ik mis mijn ouders niet.
Daar kun je van vinden wat je wil, maar het is een simpele, nuchtere constatering, en het resultaat van een langdurig proces.
Wat ik zou kúnnen missen is een band die ik niet echt met ze gehad heb. Ik zou een ander verhaal over ons kunnen missen, een mooiere, warmere, meer filmische versie, met een positiever verloop.
Wat ik zou kúnnen missen, is iets wat er nooit is geweest.
Of iets wat nooit zal gebeuren, zoals bij liefdesverdriet. Alleen doorzie ik dat soort dingen tegenwoordig. De pijn van het ongeleefde leven heeft me jaren achtervolgd, maar van die gewoonte is nog maar weinig over. Het is ooit heel anders geweest, maar inmiddels verwijt ik mijn ouders niets meer.
Ik weet dat ze altijd precies hebben gedaan wat ze dachten te móeten doen.
Ze hebben van me gehouden en doen dat waarschijnlijk nog steeds, op hún manier, alleen kunnen we simpelweg niet tot elkaar komen.
En eigenlijk is dat niet zo heel gek of ongewoon:
Als kind kies je je ouders niet, maar andersom geldt dat natuurlijk ook.
Je kunt namelijk heel graag en met heel veel liefde nageslacht wensen, je kunt met hart en ziel verlangen naar een soort verbeterde versie van jezelf… maar wat er precies uitkomt moet je nog maar afwachten.
Mijn ouders wilden mij niet, denk ik inmiddels. Tenminste: niet de versie van hun zoon die ik ben geworden.
Ze wilden een andere Marnix en die kan en wíl ik ze niet geven.
Niemand is schuldig in dit verhaal, laat dat vooral duidelijk zijn; het is puur een kwestie van uiteenlopende verwachtingen en ideeën, van drie levens die elkaar niet meer raken wegens een fundamenteel andere kijk op het bestaan.
En misschien is dat treurig en jammer, maar we hebben het geprobeerd.
Vaak, heel vaak.
Het gaat gewoon niet.
Dus, pa en ma, ik wens jullie een zo mooi mogelijk kerstfeest samen, en een 2019 zoals jullie dat graag willen.
Maar het zal opnieuw zonder mij zijn.
Veel geluk.
.
