Nooit meer zoeken naar geluk.
Geluk?
Het slechte nieuws: je gaat het nooit vinden.
Het goede: dat hoeft ook niet.
Je bént het.
Geluk is je geboorterecht, je basis, dat waarvan je gemaakt bent.
Geluk is wat altijd op je wacht, geduldig en solide en liefdevol en onuitputtelijk, tot je al je ideeën en wensen en eisen en bezwaren laat vallen.
Maar je zal het nooit vinden, het is veel te dichtbij.
We kijken er overheen, meteen, want we zoeken het krampachtig in spullen, relaties, omstandigheden, vaardigheden, de toekomst.
In een ideale situatie, waarin álles klopt.
‘Ooit word ik gelukkig, als ik eenmaal dit of dat gerealiseerd heb.’
We zoeken het in veranderlijkheid, in tijdelijke vorm, in dingen waar we aan wennen en die ons gaan vervelen, of die ons zullen verlaten.
En dat is het intens treurige: we zoeken het waar het niet is.
We gaan meteen voorbij aan het voor de hand liggende, en raken zo direct het spoor bijster.
We willen trucjes, methodes, plannen, voorbeelden.
We hopen het ooit te kunnen bereiken, door hard te werken, doordat we mazzel hebben, of de juiste goeroe vinden.
Maar dat hoeft niet, het kán niet.
Geluk is hier, hier en nu, vóór het denken, vóór het doen.
Het is er vóór de volgende ademhaling (en tijdens, én erna).
Daarom zien we het niet, daarom missen we het continu.
Het is té voor de hand liggend, te subtiel.
Waar dan, hoe dan?!
Het is veel, veel simpeler.
Geen doen, geen actie, geen zwoegen, geen moeten.
Als het denken verstomt, laat geluk zich weer voelen.
Het was nooit echt weg.
Het is slechts je mentale fixatie, je constante identificatie met gedachten, die de indruk wekt dat geluk ver weg is, ongrijpbaar, zelfs onbereikbaar.
Het zijn je zorgen, je angsten, je bedenkingen, je voorspellingen, die het in de weg lijken te staan.
Maar geluk was er altijd al.
En het ís er altijd, of je het herkent of niet.
Het is er nu, hier, op dit moment, als je maar héél even stil genoeg bent om je ingewikkelde verhaal over de wereld naar de achtergrond te laten drijven.
Als je maar héél even nieuwsgierig bent naar de wereld buiten jouw wereld, buiten het denken, buiten de onrust.
Wat overblijft is geluk.
Geluk is de afwezigheid van ruis.
De afwezigheid van onvrede en ongemak.
De bevrijding van weerstand.
Het is de bodem, de basis.
Het is wie je bent als alle onzin is verdwenen.
Het is heel subtiel en zó makkelijk te missen, maar onmiskenbaar.
Het wacht om weer herkend te worden.
Dus laat je vallen, laat je achterover vallen uit het denken, en weet je gesteund en opgevangen door de veiligheid en rijkdom van het leven.
Wees wie je bent, niet wie je denkt te moeten zijn.
Wees hier, wees nu, laat het smachten los, laat de verkramping varen.
Laat je eisen gaan, je onvrede verdwijnen.
En wat overblijft is
puur geluk.
.
