Trots.
In de keuken van de mier lag op tafel een tekening.
Er stonden woeste bomen op, de rivier (in elk geval een gedeelte), een enorm stuk roze taart en een wolk die op het hek leek te zitten.
Er was veel geel en groen en grijzig blauw.
De vlinder keek ernaar.
Hij draaide zijn hoofd, liet zijn blik van links naar rechts over het papier zwerven (en weer terug), knikte goedkeurend, mompelde twee keer ‘uhum’ en keek toen naar buiten.
“Mooi”, zei hij langzaam.
De ‘M’ klonk alsof hij er even op sabbelde.
De mier was stil.
Hij pakte de Mooi van de vlinder voorzichtig uit de lucht en proefde ‘m aarzelend: hij zat vol waardering en gevoel, complimenten en tevredenheid.
Helemaal vanzelf zweefde de Mooi zoet zingend zijn hoofd binnen, vulde zijn lichaam met warmte, omsloot zijn hart en liet het zuchten van geluk.
De mier had zomaar iets gemaakt dat goed voelde en gezien werd.
Zijn mond lachte, en zijn borst zwol een klein beetje op.
Zo bleef hij een kwartiertje zitten, in stilte, zijn blije hoofd beschenen door de zon die via het keukenraam een beetje van de partij was.
Voor het eerst in zijn leven was hij trots.
.
