Twitter voelt niet goed.

Twitter voelt niet goed meer.

Of, laat ik het anders zeggen: ik ervaar twitter anders.

Zuurder. Wreder. Banger. Bozer.

Onverdraagzamer en benauwder.

Als een onderaardse grot vol borrelend zuur.

Als de muffe, geblindeerde zolder van een ongelukkige goochelaar met een mislukte carrière.

Als een besmettelijke ziekte.

De laatste maanden, als ik door mijn timeline scrollde, word ik niet alleen moedeloos, maar soms zelfs onpasselijk.

Letterlijk.

Onpasselijk en ongemakkelijk.

Misselijk van de openlijke haat, het klagen, het sneren.

Het dreigen en het zeuren.

Bedrijven die het moeten ontgelden, personen die aan de schandpaal moeten.

Het eindeloos negatieve.

Het anonieme.

Het sarcasme (dat zo enorm verslavend is).

Het cynisme (ook al zo lekker).

Het gelijk willen hebben.

Het welles/nietes.

Het zwelgen.

De clubjes.

De hetzes.

De ophef.

Het lijkt soms of twitter niet meer is dan een enorme, overvolle kotszak waar iedereen zich in kan ontladen.

En het ergste is misschien nog wel: we zijn bijna allemaal meegegaan in die tendens. Het is normaal geworden. Het nieuwe, stinkende normaal.

Ik heb mensen de afgelopen tijd flink zien radicaliseren, bozer zien worden, machtelozer, en lomper. Een glijdende schaal.

Misschien chargeer ik en overdrijf ik en uiteraard is twitter slechts een platform en ligt het aan de mensen, dat zal allemaal best.

En waarschijnlijk ligt het zelfs nog eerder aan mij (I know, I know).

Maar het past even niet meer. Twitter en ik. Het werkt even niet meer.

Dat is alles.

Ik wil niemand veroordelen, want dat gebeurt al genoeg en het zou niet eerlijk en zelfs behoorlijk hypocriet zijn. Ooit deed ik namelijk moeiteloos mee met het spel van schuld en boete, dus ik ben zeker niet Roomser dan de Paus.

Maar het voelt gewoon niet goed meer.

Twitter maakt me op een bepaalde manier ziek.

‘Ja maar Marnix, nu moet je júist een positief geluid laten horen!’, hoor ik vaak. En dat klopt ook. Het is hard nodig, vóór we met z’n allen, dronken van ons eigen cynisme, van de kade flikkeren en verdrinken in het Grote Gelijk.

Alleen is het een verantwoordelijkheid en een missie die ik niet meer op me wil nemen, nu in elk geval even niet.

Fuck it.

‘Je kunt dat gedoe en die kritiek toch gewoon negeren?’, krijg ik vaak als goede raad. En meestal kan ik dat ook, of kon ik dat ook.

Maar nu even niet. Mijn tolerantie is ongeveer nul.

En ik heb geen enkele behoefte om te bewijzen hoe stoïcijns ik kan zijn.

Daarom ben ik wat afwezig en stil.

En ondertussen lees ik boeken, werk ik, en schrijf ik.

En praat ik. Eén op éen.

Ik help mensen die bereid zijn naar zichzelf te kijken, die vast lijken te zitten en verder willen, en samen geven we niemand de schuld van het lijden, de somberheid, het hardnekkige gebruik van middelen, of de wanhoop.

Samen kijken we naar wat er nog mooi en bijzonder en hoopvol is.

Het is een waardevolle periode waarin ik in staat ben heel direct iets te bereiken en te veranderen, en waarbij het niet oké voelt om besmet te raken door de drammerige, giftige wind die er in mijn ogen door twitter waait.

‘Maar er gebeuren toch ook mooie dingen, Marnix!’, is ook zo’n bekende. En dat klopt ook, gelukkig maar.

Soms gebeuren er hele bijzondere dingen.

Soms mobiliseert een hele groep zich en ontstaat er spontaan een liefdevol gebaar, een uniek initiatief.

Maar zelfs dát staat me de laatste tijd tegen.

Want als ik twitter opstart, word ik automatisch ongemakkelijk.

Ik erger me aan de ergernis. De frustratie frustreert me.

En dat wil ik niet, daar pas ik voor.

Mijn leven heeft het niet nodig, niet meer.

De aandrang om anderen deelgenoot te maken van en het liefst mee te trekken in mijn ellende is weg, helemaal weg. Waarschijnlijk omdat de ellende gewoon weg is. Omdat ik ontsnapt ben aan de zelfdestructie.

Omdat ik eindelijk helemaal oké ben.

En dat wil ik graag zo houden.

Twitter past daar even niet in.

Er komt vast een moment dat ik weer iets post, of misschien zelfs vaker aanwezig ben. Wellicht gooi ik er af en toe een gedichtje in. En misschien lach ik er binnenkort heel hartelijk om, en sta ik gewoon weer gezellig te doen.

De geheelonthoudende kastelein met zijn grote zak vol woordjes.

Weet ik veel, geen idee.

Dit is geen afscheid, en niet eens een statement, maar een uitleg.

Ik ben vaker een tijdje afwezig geweest en het gaf me altijd wat lucht.

Ik pin me nergens op vast, en ik zie het wel. Precies zoals ik leef.

Maar het leek me goed en wel zo aardig je dit even te laten weten.

Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij.

Gelukkig kan ik daar zelf iets aan doen.

En dat doe ik ook.

.