Waarom het geen zin heeft om op Steve Jobs of Arie Boomsma te lijken.
Vrijwel iedereen wil meer en beter en fijner.
Eruit halen wat erin zit, je potentie benutten.
Het leven ‘ownen’, zeg maar.
En daarvoor kijken we graag naar onze idolen.
In een woeste aandrang om een beter, succesvoller, rijker en bijzonderder leven te leiden, staren we ons graag blind op anderen die we respecteren of adoreren.
We kijken op naar de sterren, de miljonairs, de vooroplopers.
De helden.
We bestuderen ze, lezen hun biografieën, lenen hun tips, dragen hun kleren, sieraden, huisdieren en hun kapsels.
En we gaan ze imiteren, in de hoop hetzelfde te bereiken -of in elk geval in de buurt te komen.
We ‘hacken’ ons gedrag, en proberen te functioneren en denken en doen als de mannen en vrouwen die hebben (bereikt) wat wij willen.
Dus we gaan eten wat Oprah eet, en lezen wat zij ons -deze maand- aanraadt.
We volgen de sportroutine van Arie Boomsma (en nemen wat tattoo’s).
We denken de laatste tijd steeds vaker aan een eigen eiland en een platen- of vliegmaatschappij (want die heeft Richard Branson ook) en een grijze goatee (want die heeft Richard Branson ook).
En we dragen wat Steve Jobs droeg.
Maar ondertussen maken we een ENORME denkfout.
Want Steve Jobs werd niet de Steve Jobs die we kennen door zijn coltruien en zijn megalomane gewoontes: alles wat hij droeg en deed en bedacht en uitprobeerde en verklootte, was het resultáát van Jobs zijn, niet de oorzaak.
Steve Jobs was een uniek mens met unieke talenten en een unieke opvoeding in een unieke omgeving met unieke kansen in een unieke tijd.
Jobs produceerde zijn gedrag ter plekke, spontaan, terwijl hij ondertussen gewoon aan het leven was, en niet andersom.
En ook Oprah, en Arie, en Richard hebben niet bereikt wat ze hebben bereikt door hun specifieke en opvallende manier van doen, door hun hoogst persoonlijke trekjes en routines, maar door uit zichzelf te halen wat erin zit.
Door wat in hen zit of zat, in de eerste plaats, niet in anderen.
De spannende en jaloersmakende dingen die wij van ze zien en horen zijn het natuurlijke en unieke gevolg van elke dag Oprah, Arie, Richard en Steve zijn, niet dat wat ervoor gezorgd heeft dat ze succesvol zijn geworden.
We zien het, zoals zo vaak, weer ‘ns helemaal verkeerd om.
Andersom.
Het continue backwards engineeren van dingen (van resultaat terug naar de bron, en dan de stappen bestuderen, in kaart brengen en nadoen) heeft geleid tot bizarre stromingen en ideeën over hoe de mens werkt, en hoe we zouden moeten doen om bovenmatig te presteren en ultiem te genieten.
En dat zorgt steeds voor allerlei modieuze en hoopvolle oprispingen.
Zo is er bijvoorbeeld Marie Kondo met haar blije opruimwoede.
David Allen met zijn Getting Things Done.
Dieet X van tijdelijke voedingsgoeroe Y.
We spiegelen ons aan Allen Carr, Anthony Robbins, Jan Geurtz, Anna Nooshin en nog eindeloos veel andere voorbeelden.
En zo is het, om maar wat te noemen, sinds kort ook een ding om heel vroeg op te staan.
Een way of life.
Want: mensen die vroeg opstaan bereiken meer omdat ze de luie en niet-ambitieuze rest van de bevolking die nog een beetje in zijn of haar bed ligt te stinken voor zijn, omdat ze meer tijd hebben voor allerlei rituelen, en… omdat heel veel succesvolle mensen vroeg opstaan en/of bizar weinig slapen.
Maar het is wederom wishful thinking, en alwéér verkeerd om.
Het lijkt zo logisch, ‘Vroeger op, meer tijd, meer kansen en prestaties’, maar de meeste heel logisch lijkende dingen zijn vaak niet hoe het in de praktijk werkt of wat aansluit op wat we vol kunnen houden en productief is (de meeste rokers weten best dat roken een aanslag op hun longen is, logischerwijze).
Voor veel mensen is weinig slapen en/of het omgooien van je ritme naar om 9 uur ‘s avonds je nest induiken en om 4.30 uur opstaan, simpelweg niet te doen en vol te houden.
En het hoeft ook niet, want wat nou als je om 11 uur uit je bed rolt en in 2 uur doet wat anderen in een week doen?
Wat nou als je om 5 uur apathisch uit het raam naar het donker zit te staren en vervolgens vier uur lang blijft hangen in gebrek aan inspiratie en totale verveling, terwijl je meditatie wéér niet lukt?
Bovendien: als vroeg opstaan per definitie succes brengt, wat gebeurt er dan als iedereen op de hele wereld ineens vroeg opstaat?
Werkt het dan nog, of moeten we dan juist weer gaan uitslapen?
Onzin, dus.
We kunnen onszelf gewoon niet in alles dwingen in de hoop dat het resultaat oplevert, als alles in ons schreeuwt dat het niet past bij wie we zijn.
Het is gewoonweg niet de bedoeling om zoveel en exact mogelijk een ander te zijn of op een ander te lijken, maar het draait erom jezelf te leren kennen en dat als basis te gebruiken voor je unieke weg, je eigen pad.
Want alhoewel het natuurlijk heel prima en nuttig kan zijn om je te laten inspireren door anderen -ik doe het ook heel vaak- is het flauwekul om ze te imiteren, om te proberen zoveel mogelijk te zijn zoals zij.
Het slaat gewoon helemaal nergens op.
Je bént hem of haar niet, dus laat dat onzalige en kansloze idee varen.
Maar er is hoe dan ook één ding dat je van al die stralende voorbeelden zou kunnen leren, want om de meest succesvolle jou te zijn die je maar kunt zijn, hoef je slechts te doen wat zij ook deden:
Doen wat uniek is voor jou, wat goed en natuurlijk voelt, waar je blij van wordt, wat strookt met jouw talent en vaardigheden en genen, waarin je kunt groeien op jouw manier, en wat als het even kan ook nog eens iets voor anderen oplevert.
Jou zijn, en jouw leven leiden, en jouw vervulling vinden.
En dan kun je uiteindelijk zelf dat boek schrijven dat iedereen koopt…
… om op jou te lijken.
Of niet.
Als je maar doet wat goed voelt.
Voor jou.
(Misschien lukt het je niet om toegang te krijgen tot je eigen schatkist. Misschien heb je voor je gevoel alles geprobeerd, of is er nét nog dat ene drempeltje. Het zou kunnen dat ik je kan helpen een heel stuk verder te komen, zodat je weer als voorbeeld voor jezelf kunt leven. Kijk even op www.marnix.nl)
.
